Και ξαφνικά έρχεται η μέρα που συνειδητοποιείς ότι δεν χρειάζεται πια να το ταΐσεις εσύ, να πλύνεις τα χεράκια του, να το ντύσεις, να το κάνεις μπάνιο... Ξαφνικά... Από την μια μέρα στην άλλη...
Δεν το λέω για κακό! Εννοείται ότι αυτό θέλει κάθε μαμά για το παιδί της. Να γίνει ανεξάρτητο και αυτόνομο στην καθημερινότητά του. Να αυτοεξυπηρετείται και να αισθάνεται ικανό. Αυτό παράλληλα όμως σημαίνει και το κλείσιμο ενός κεφαλαίου για μια μανούλα.
Και τότε είναι που συνειδητοποιείς ότι ο χρόνος κυλάει γρήγορα, πολύ γρήγορα. Ότι αυτά που θεωρούσες καθημερινότητά σου και ρουτίνα κάποια στιγμή παύουν να ισχύουν. Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μελαγχολικά αναπολείς και συνειδητοποιείς πόσο γρήγορα περνάει ο καιρός... Από τη στιγμή που λαχταρούσες να το κρατήσεις στα χέρια σου για πρώτη φορά μέχρι τη στιγμή που σου λέει "μπορώ μόνος μου μαμά..." είναι σαν να βλέπεις μια ταινία σε γρήγορη κίνηση.
Και είμαι σίγουρη ότι ακόμα πιο γρήγορα θα έρθει και η στιγμή που δεν θα θέλει να τον βλέπουν οι φίλοι του να τον αφήνουμε ή να τον παίρνουμε από το σχολείο,θα ντρέπεται και θα θέλει την αυτονομία του.
Μου φαίνεται ότι δεν θα ξεχάσω πότε κάποιο πρωινό που πήγα το μικρό μου στο νηπιαγωγείο και μόλις μπήκαμε στην τάξη του, ακούμπησα τη σάκα του στη θέση της, του έγνεψα γεια και πήγα να φύγω, μην θέλοντας να τον φέρω σε αμήχανη θέση με φιλιά και αγκαλιές μπροστά στους συμμαθητές και στις συμμαθήτριες του. Για μεγάλη μου έκπληξη, (αλλά δεν κρύβω και χαρά) με φώναξε δυνατά και μου έκανε νόημα να σκύψω για να μου δώσει ένα φιλάκι και μια αγκαλιά. Ούτε καν ντράπηκε για μια στιγμή, όπως εγώ λανθασμένα υπέθεσα, ούτε καν τον ένοιαζε ποιος τον κοιτούσε. Απλά ήθελε να κάνει αυτό που αισθανόταν. Φεύγοντας ήμουν πολύ χαρούμενη, αλλά και σίγουρη ότι κάτι τέτοιο δεν θα το ζούσα και για πάρα πολλά χρόνια ακόμα... Σχετικά σύντομα θα έρθει η στιγμή που το "μανούλα" θα γίνει σκέτο "μαμά" (και ελπίζω όχι "μάνα"... δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν ήθελα το παιδί μου να με φωνάζει "μάνα"!) και η σφιχτή, αποχαιρετιστήρια πρωινή αγκαλιά θα γίνει αδιαφορία και ένα σύντομο και βιαστικό "γεια".
Φυσικά αυτό και θεμιτό και φυσικό είναι να συμβεί. Απλά σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση για το πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια. Ίσως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαιρόμαστε κάθε περίοδο των παιδιών μας με τις όποιες δυσκολίες και να νιώθουμε γεμάτοι και ισορροπημένοι με τα όσα κάναμε γι' αυτά. Κάθε περίοδος έχει την ομορφιά και τη χάρη της, αρκεί να έχουμε τα μάτια να τις δούμε. Γιατί ακόμα και το ξερό "γεια" και το "μάνα" πιστεύω ότι κρύβουν την αγάπη και την τρυφερότητα. Απλά μεταφρασμένη στη γλώσσα της εποχής και της ηλικίας τους...
Και είμαι σίγουρη ότι ακόμα πιο γρήγορα θα έρθει και η στιγμή που δεν θα θέλει να τον βλέπουν οι φίλοι του να τον αφήνουμε ή να τον παίρνουμε από το σχολείο,θα ντρέπεται και θα θέλει την αυτονομία του.
Μου φαίνεται ότι δεν θα ξεχάσω πότε κάποιο πρωινό που πήγα το μικρό μου στο νηπιαγωγείο και μόλις μπήκαμε στην τάξη του, ακούμπησα τη σάκα του στη θέση της, του έγνεψα γεια και πήγα να φύγω, μην θέλοντας να τον φέρω σε αμήχανη θέση με φιλιά και αγκαλιές μπροστά στους συμμαθητές και στις συμμαθήτριες του. Για μεγάλη μου έκπληξη, (αλλά δεν κρύβω και χαρά) με φώναξε δυνατά και μου έκανε νόημα να σκύψω για να μου δώσει ένα φιλάκι και μια αγκαλιά. Ούτε καν ντράπηκε για μια στιγμή, όπως εγώ λανθασμένα υπέθεσα, ούτε καν τον ένοιαζε ποιος τον κοιτούσε. Απλά ήθελε να κάνει αυτό που αισθανόταν. Φεύγοντας ήμουν πολύ χαρούμενη, αλλά και σίγουρη ότι κάτι τέτοιο δεν θα το ζούσα και για πάρα πολλά χρόνια ακόμα... Σχετικά σύντομα θα έρθει η στιγμή που το "μανούλα" θα γίνει σκέτο "μαμά" (και ελπίζω όχι "μάνα"... δεν ξέρω γιατί αλλά ποτέ δεν ήθελα το παιδί μου να με φωνάζει "μάνα"!) και η σφιχτή, αποχαιρετιστήρια πρωινή αγκαλιά θα γίνει αδιαφορία και ένα σύντομο και βιαστικό "γεια".
Φυσικά αυτό και θεμιτό και φυσικό είναι να συμβεί. Απλά σου αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση για το πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια. Ίσως το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να χαιρόμαστε κάθε περίοδο των παιδιών μας με τις όποιες δυσκολίες και να νιώθουμε γεμάτοι και ισορροπημένοι με τα όσα κάναμε γι' αυτά. Κάθε περίοδος έχει την ομορφιά και τη χάρη της, αρκεί να έχουμε τα μάτια να τις δούμε. Γιατί ακόμα και το ξερό "γεια" και το "μάνα" πιστεύω ότι κρύβουν την αγάπη και την τρυφερότητα. Απλά μεταφρασμένη στη γλώσσα της εποχής και της ηλικίας τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου